पाखरांना उड़ता आलेच नाही

मायेच्या आसऱ्या खाली ती जन्मास आली
अंडयाची केविलवाणी नाजुक पाखरं झाली
उडण्याची 'ट्रेनिंग' सुरु केली
पाखरं आता शाळेत गेली
आकाशात झेप घेण्याची 'क्लास' सुरु झाली
शिकता शिकता 'एग्जाम' आली
पाखरं आता पास होऊन पुढच्या वर्गात गेली
करता करता बोर्डची परीक्षा झाली
पाखरं आता कॉलेजला गेली
कॉलेज नंतर आता उडण्याची तयारी झाली
इतक्यात सौंसाराची जबाबदारी आली
पाखरं नोकरीला गेली
सौंसाराच व्याप वढ़ावत गेली
अन पाखरं 'सेटल' झाली
आता कुठे उड़णार इतक्यात लग्नाची घाई झाली
सौंसारची गाड़ी ढकलता ढकलता पाखरं आता वृद्ध झाली
वृद्ध जीवन जगता जगाता एक खंत त्यांच्या मनात राहिली
शेवटी, पाखरांना उड़ता आलेच नाही

-यश-

नियतीने परत तेच केले

नियतीने परत तेच केले
कहाणी तीच, पात्र बदलले
मन चंचल तेथेच स्थिरावले
जिकडे अवेळी दार बंद झाले

नियतीने परत तेच केले
सावळी तेथेच, पण झाड़ बदलले
दग्दगत्या उन्हात आसरा घेतला जेथे
तेथेच आगिचे वणवे पेटले

नियतीने परत तेच केले
अश्रु तेच, पण चेहरे बदलले
अपरंपार जेथे सुख नांदते
तेथे दुःखाचे डोंगर कोसळले

नियतीने परत तेच केले
घाव तेच, हत्यार बदलले
हळदीच्या लेपातही येथे
चूरचूरणारे मीठ चोळले

-यश-

हो.. मी परत येतोय

त्याच मैदानात.. तोच खेळ खेळाया
त्याच फ्रेम मध्ये.. तसाच बसाया
ते अपूर्ण कर्म पूर्ण कराया..
हो.. मी परत येतोय..

हरलेल्या मनाने.. आणी छोट्या मानाने
जसे सोडून गेलो होतो माझे ध्येय पुराने
पुनश्चः सुरु कराया अर्धवट कहाणी
हो.. मी परत येतोय..

जिथे सोडले तिथेच आहे, पुढे सरणे झाले नाही..
खीसे तेंव्हाच फाटले होते, ते भरणे झाले नाही
त्याच रिकाम्या हातानी आज, चार वर्षानंतर
हो.. मी परत येतोय..

हरलेली बाजी जिंकणे आता..
परत माघार घेणे नाही..
जे गेले त्यासाठी न रडता..
हो.. मी परत येतोय..

-यश-

नदरेक पडले फूल तेंन्ना... (व्यथा #1)

नदरेक पडले फुल तेन्ना
मोग जाल्लो ताचेच कड़े
पळोवन ते पुष्प फुल्लेले
काळीज तेन्नाच भुल्लेले

ते फूल अशेच हासताले
तांबड़े बूंद दिसताले
फूल गुलाबाचे न्हु ते
काटे ताका नासलेले

सदांच जे फुलताले
कोमल सामके दिसताले
सदाफूली न्हुच ते
इतलेय कोमल नासलेले

दिसल्यार देखून पुरो आसले
मुखार म्हज्या हास्य फुलताले
अनंताचे न्हुच ते
वाटेर सदांच दिसंनासले

सूर्यायक डोळ्यान डोळे मेळयताले
इतले तेजस्वी आसलेले
सूर्यफुल न्हुच गा ते
ते हळदुवें नासलेले

गणपतीच्या पायाकड़े सदांच आसताले
नाख वयर काडुन सदांच ते आसताले
दसणीचे फूल न्हु ते
इतलेय डोळ्यांत भरनासले

ते आसले जरी लागी तरी कळटाले
सुगंधान जग परमळटाले
चाफ्याचे फुल न्हुच ते
ताका माथ्यार माळपाक शकनासले

खयुय कशेय फुलताले
दिसत थय सोबताले
रानफुल न्हुच गा ते
सुसौंस्कृत आसलेले

इतले सोबीत फुल ते
लिपोन कशे उरतले
नदरेक गेले सैतानाच्या
फुलून कशे रावतले

तरी ते फुलताले
ताठ मानेन रावताले
पूण किदयाक कोण जाणा
ते बावलें..

ते परत केनन फुलतले
ते परत केन्ना हासतले
रावला डोळ्यांत तेल घालून
ते तेज कन्ना दिसतले..

म्हाप्शा बाजारांन (घटना #2)

तेचे न्हेंसप 'पावरफुल' असताले
प्रत्येक चली ताचेर जळताले
आपलो वार्डरॉब ब्रैंडेड म्हण सांगताले
पुण ते 'एलीट' कलेक्शन कोणाकुच मेळानासले
तेचो स्टाइल स्टेटमेंट एक गुपित उरिल्ले
जे आयज म्हज्या म्हऱ्यान उलगडले
हावें वाणपण करताना जुस्त तेका
शुक्रारच्या म्हाप्शा बाजारान पळयले..

पाहुनी तिला भांबावलो मी (घटना #1)

पाहुनी तिला भांबावलो मी
दर्शन घेऊन सुखावलो मी

कित्येक वर्षांनी ती मज दिसली
काळजात माझ्या स्वप्ने फुलली

परत एकदा प्रेमाची ठीणगी पेटली
तुझ्या सोबतीची आशा पल्लवित झाली

मनाची अवस्था कासाविस होती
जाउन बोलायची हिम्मत नव्हती

देउनी धीर मजसी
घेतले पाऊल पुढे मी

तिचीही पाऊले पुढे चालली
मज पाहुन तीही हसली

धक्का बसून माझी पाउले लड़खडली
इतक्यात एक व्यक्ति मला सॉरी म्हणून गेली

आणि पुढे जाउनी तिला मिठीत घेतले
आणि माझ्यामनात नैराश्यचे थैमान मातले

भावना #1

समजून उलटले असते जर तू
तर पालते पडले नसते
लपवून ठेवता आले असते जर तुझं
तू मला गाठले नसते
केले असते प्रयत्न जर तू
मजला ओळखले असते